Getuigenissen

HET VERHAAL VAN ANNE ELISABETH

"Ik geniet weer van het leven"

Na een leven in de horeca - ze runde jarenlang met haar man een eigen zaak – doet Anne Elisabeth het vandaag een stukje rustiger aan. "Ik ben 68 en geniet van mijn pensioen, vooral ook omdat ik me vorig jaar heb laten behandelen voor mijn ongewenst urineverlies. Veel vrouwen durven, zoals ik, die stap niet te zetten en stellen het uit. Echt onbegrijpellijk…"

Wat weerhield je om hulp te zoeken voor je ongewild urineverlies?

Sinds mijn kindertijd heb ik al heel wat ingrepen ondergaan. Ik ben ook twee keer bevallen. Dus, nee, het was niet de operatie zelf die me afschrikte. Ik dacht eerder dat het normaal was dat een vrouw met het ouder worden last kreeg van urineverlies. Bovendien werkte ik in de horeca, wat fysiek niet te onderschatten is en je lichaam behoorlijk kan belasten. Bij mij begonnen de problemen trouwens pas tegen mijn zestigste vervelend te worden.

Wanneer ben je dan toch naar de uroloog gestapt?

Ik moet met mijn man, die een handicap heeft, regelmatig naar AZ Sint-Jan in Brugge. Daar had ik al wel eens geïnformeerd naar een mogelijke behandeling. En ook met de verpleegster van thuiszorg heb ik erover gesproken. Maar met de gynaecoloog of huisdokter, nee nooit. Was het uit schaamte? Het kwam gewoon niet in mij op. Pas toen ik de deur niet meer uit kon zonder een toiletzakje met maandverband en vochtige doekjes heb ik een afspraak gemaakt bij het Urologisch Centrum. Geloof me, als je altijd moet uitkijken naar een toilet om je te verversen, dan beleef je nog maar weinig plezier aan een middagje shoppen.

Hoe ben je ontvangen in het Urologisch Centrum?

Zeer goed – en ik zeg dat in alle eerlijkheid. Dokter D'hulst begreep mijn probleem meteen. Hij heeft me gerustgesteld en vertelde dat ik lang niet de enige ben die zolang wacht om zich te laten behandelen voor ongewenst urineverlies. En dat terwijl de ingreep twee keer niets voorstelt! Ze onderzoeken je natuurlijk eerst grondig, maar het aanbrengen van het kunststof bandje dat de urinebuis ondersteunt en zorgt dat je droog blijft bij onverwachte of grotere inspanningen is zo voorbij.

Moest je achteraf zware inspanningen vermijden?

De eerste weken na de operatie mag je geen zware voorwerpen optillen en het wat rustig aan doen. Voor mij betekende dat nog eventjes wachten met zakken potgrond te verslepen (lacht). Na drie maanden ben ik op controle geweest en zag de dokter dat alles in orde was. Dus nu kan ik mij weer helemaal laten gaan in m'n tuin en genieten van het leven!

Heb je ook last van ongewenst urineverlies, maar durf je er net als Anne Elisabeth moeilijk over praten? Je huisarts of uroloog helpen je graag voort. Je bent natuurlijk ook altijd welkom voor een vrijblijvend gesprek in het Urologisch Centrum in Brugge.

HET VERHAAL VAN ILSE

"Je krijgt je leven terug"

Zo'n 20 jaar geleden onderging Ilse* (51) een ruggenmergoperatie. Door die ingreep kreeg ze last van ongewenst urineverlies, een gevolg van verzwakte bekkenbodemspieren. Dankzij kinesitherapie geraakte ze er gelukkig volledig van hersteld, maar dat was slechts tijdelijk…

Na een nieuwe operatie, aan het oog, kreeg Ilse een klontertje in haar voet. Hierdoor moest ze stoppen met anticonceptie. Hierdoor veranderde haar hormoonspiegel en kreeg ze opnieuw last van ongewenst urineverlies. "Net zoals de eerste keer, maar nu veel erger. Ik ben terug naar de kine gegaan waar mijn bekkenbodemspieren werden gestimuleerd met elektroden. Het loste niks op. Het probleem bleef."

Hoe voelde je je toen?

"Als niks lijkt te helpen, zakt de moed je in de schoenen. Je zelfvertrouwen vermindert. Je durft minder weg te gaan of te sporten uit schrik voor een ongelukje. Ik gebruikte wel inlegkruisjes, en op het laatst zelfs incontinentiemateriaal, maar dat gevoel van onzekerheid begon steeds zwaarder te wegen."

Je hebt dan contact opgenomen met het Urologisch Centrum?

"Ik had me al langer geïnformeerd bij de artsen waar ik in behandeling was voor mijn eerdere operaties en bij mijn huisarts. Zij minimaliseerden echter mijn probleem en vonden een ingreep niet nodig. Maar kine haalde niks meer uit en de alternatieve niet-chirurgische oplossingen die ze voorstelden waren zo omslachtig en zouden het urineverlies nooit definitief stoppen. Dat heeft dokter D'hulst van het Urologisch Centrum mij uiteindelijk ook bevestigd."

Na de nodige onderzoeken heb je beslist om je te laten opereren?

"Ja, in het Urologisch Centrum heb ik alles nog eens grondig doorgesproken en, gezien mijn medisch verleden, heeft dokter D'hulst mij vervolgens een TOT-operatie aangeraden (bij een Trans Obturator Tape operatie wordt een kunststof bandje via de vaginavoorwand onder de plasbuis zijdelings vanaf de lies via een opening in één van de bekkenbeenderen aangebracht). Een operatie was op dat punt sowieso de enige optie om mij volledig van het probleem af te helpen. Andere behandelingen zouden alleen maar tijd rekken."

Hoe is de ingreep verlopen?

"In vergelijking met mijn vroegere operaties was dit een kleine, pijnloze ingreep zonder complicaties. Ik heb er achteraf nauwelijks iets van gevoeld. Je moet het de eerste weken natuurlijk wel rustig aan doen en zeker geen zware voorwerpen heffen. Dat heb ik ook niet gedaan want ik was bang dat het kunststofbandje zou kunnen scheuren, maar ondertussen weet ik dat dat blijkbaar niet kan. Ik kon trouwens al vlug weer aan het werk en dat was een hele opluchting."

We spreken Ilse enkele maanden na haar ingreep en ze klinkt duidelijk tevreden. "Ik heb mijn leven terug, hé. Als ik op voorhand had geweten dat alles zo vlot zou verlopen dan had ik niet zo lang gewacht. Ik ben helemaal verlost van dat vervelende, oncomfortabele gevoel en dat doet echt deugd."

*fictieve naam, wenst anoniem te blijven

HET VERHAAL VAN HEIDI

"Ik was veel te jong om met dit probleem te blijven rondlopen"

Na de geboorte van haar dochter, 18 jaar geleden, kreeg Heidi (44) last van licht urineverlies. "Oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te versterken hielpen, maar na m'n tweede zwangerschap werd het erger. Joggen of dansen ging niet meer zonder urineverlies, en dat was vervelend. Ik voelde me er ook niet goed bij. Het vooruitzicht op een leven waarbij je constant moet opletten op wat je doet, stemde me niet bepaald euforisch. Ik heb toen samen met mijn gynaecoloog beslist een afspraak te maken in het Urologisch Centrum."

Waarom heb je zo lang gewacht om naar de uroloog te stappen?

"Ik was nog zo jong, amper 30 jaar, en dacht dat met oefeningen en elektrostimulatie van de bekkenbodemspieren bij de kine het probleem wel zou opgelost geraken. Ik had zelfs een Elvie bekkenbodemspiertrainer gekocht voor thuis. Uit de jaarlijkse controles bij mijn gynaecoloog bleek ook dat mijn bekkenbodemspieren in orde waren. De oefeningen hielpen, maar bij zwaardere inspanningen of onverwacht niezen of plots verschieten had ik minder controle over mijn blaas en kwam er altijd wat urine vrij. Ik heb me lang beholpen met inlegkruisjes tot ik er genoeg van had. Ongewenst urineverlies beperkt je in je vrijheid. Je durft op den duur niks meer te doen. Zo wilde ik niet verder."

Hoe ben je in contact gekomen met het Urologisch Centrum?

"Via mijn gynaecoloog. Zij heeft me voorgesteld aan dr. Ampe. Ik was ondertussen al goed geïnformeerd over de mogelijkheden van een operatieve ingreep, dus het eerste contact verliep heel vlot. Omdat mijn bekkenbodemspieren in prima conditie waren, heb ik enkele kleinere onderzoeken ondergaan en dan heeft dr. Ampe beslist dat een TOT-operatie in mijn geval de beste oplossing was (bij een Trans Obturator Tape operatie wordt een kunststof bandje via de vaginavoorwand onder de plasbuis zijdelings vanaf de lies via een opening in één van de bekkenbeenderen aangebracht). Volgens hem was dit de juiste keuze. Hij zei ook dat ik veel te jong was om met zo'n probleem te blijven rondlopen. En ik kan vandaag niet anders dan hem gelijk te geven."

Hoe zijn de operatie en de nazorg verlopen?

"Ik heb er totaal niks van ondervonden. De ingreep gebeurde onder volledige verdoving. Eenmaal wakker, had ik stijve benen en een drang om te plassen, wat niet kon vanwege de ingebrachte sonde. Maar na een nachtje in het ziekenhuis is die er de volgende dag uitgehaald, kon ik weer zelfstandig plassen en mocht ik naar huis. Alles is dus goed verlopen. Thuis moest ik er gewoon op letten de eerste week geen zware inspanningen te doen. Ik heb het winkelen daarom aan mijn man overgelaten... Na een maand ben ik terug op controle geweest en bleek de operatie perfect gelukt. Ik hoop dat het zo blijft. Voor de zekerheid heb ik voor volgend jaar nog een afspraak ingepland, maar eigenlijk moest zelfs dat niet."

Ben je tevreden met het resultaat?

"Absoluut. Als ik het achteraf bekijk, had ik het veel eerder moeten doen. Ik heb mijn vrijheid terug, kan springen en dansen zoveel ik wil – en dat doe ik dan ook, tot groot jolijt van mijn dochter. Niet dat ik daarvoor constant last had van urineverlies, maar het is gewoon niet leuk en ik was nog te jong om ermee te blijven rondlopen. Een vriendin van mij zit nu met hetzelfde probleem. Ik heb haar direct aangeraden om ook langs te gaan bij de uroloog. Als het met zo'n kleine ingreep kan verholpen worden, waarom dan twijfelen?"