HET VERHAAL VAN ERLINDE

"Het was een verademing"

Erlinde was 27 jaar en net bevallen van haar tweede kind. Kort daarna kreeg ze last van licht urineverlies. Niks ongewoons en al bij al viel het best mee. "Ook omdat na enkele kinesessies mijn bekkenbodem weer voldoende versterkt was. Enkel bij het sporten kwam er nog wat urine vrij." De volgende jaren verergerde het probleem echter en is ze naar haar werkgever gestapt…

Erlinde was op dat moment 40 en al een tijdje aan de slag als medisch assistent bij het Urologisch Centrum. "Ik heb mijn probleem op een dag voorgelegd aan dr. Ampe. Hij heeft me eerst kine aangeraden, dat is de gangbare procedure. Pas wanneer hij zag dat de oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te verstevigen niet meer hielpen, kwam een operatie ter sprake."

Je werkte voor het Urologisch Centrum. Was dat niet vreemd om zoiets intiems aan te kaarten bij je werkgever?

"Dat was niet evident. Je werkt tenslotte met die mensen samen. Maar ik wist ook dat er hier al veel vrouwen geholpen waren, met zeer goede resultaten. Dus heb ik de knop omgedraaid en toch een afspraak gemaakt."

Hoe loste je tot dan je probleem op? Met inlegkruisjes?

"Ja, mijn urineverlies was niet zo erg dat ik incontinentiemateriaal moest dragen. In het dagelijks leven en op het werk gebruikte ik inlegkruisjes. Tijdens het sporten of bij een zware inspanning was groter maandverband nodig, en dat voelde echt niet prettig aan."

Je hebt uiteindelijk beslist je te laten opereren om je te verlossen van je licht urineverlies. Hoe is die operatie verlopen?

"Heel vlot. De dokter heeft eerst de normale onderzoeken gedaan en toen alles in orde bleek, kon ik geopereerd worden. Zo'n TOT-operatie is een relatief kleine ingreep: ik hoefde zelfs niet volledig onder narcose; een rugprik volstond. En nee, je voelt er nauwelijks iets van. Enkel de vaginale wiek en de sonde zijn wat onaangenaam, maar die mogen er al snel uit. Na een nachtje in het ziekenhuis moest ik ook nog een plastest doen om te kijken of het plassen goed verliep. Met een echo werd daarna gecontroleerd of de blaas helemaal leeg was, en dan mocht ik naar huis."

Je bent op een woensdag geopereerd en maandag was je alweer aan het werk. Moest je dan niet rusten?

"Ik mocht zes weken geen zware voorwerpen op heffen om te voorkomen dat het aangebrachte kunststofbandje zou loskomen, dat was alles. En daar heb ik me ook aan gehouden. Op het werk stond dr. Ampe me gelukkig geregeld bij. Maar voor de rest voelde ik me prima. Na de operatie ben ik één keer op consultatie geweest om de wondjes en uroflow te laten controleren. Als er later nog iets zou zijn, mocht ik dat altijd zeggen.

Je bent nu 60. De operatie is al een tijdje geleden uitgevoerd, in 2003. Voel je je er nog altijd goed bij?

"Absoluut. Na de ingreep was het voor mij een verademing om terug alles te kunnen doen. Ik was 40 in 2003 en begon mij oud te voelen omdat ik in mijn bewegingsvrijheid beperkt was! Zo wilde ik niet verder – en ik had niet eens zoveel last in vergelijking met andere vrouwen. Vandaag zit het bandje nog altijd stevig vast en ben ik normaal voor de rest van mijn leven gerust. Laat ons hopen."

Erlinde geeft aan het eind van het gesprek nog mee dat ze blij is dat de problematiek van licht urineverlies bij vrouwen beter bespreekbaar is geworden. "Vroeger was het een taboe. Jongere vrouwen zijn tegenwoordig, onder andere dankzij de sociale media, meer geïnformeerd en praten er sneller over met hun gynaecoloog, kinesist of uroloog. Dat is een positieve evolutie. Licht urineverlies is niet 'normaal' en al zeker niet iets wat je met een maandverbandje kan oplossen, wat sommige reclames ook mogen beweren."

HET VERHAAL VAN ANNICK

"Na een maand stond ik op de ski's"

Zwangerschap is een van de belangrijkste oorzaken van licht urineverlies. Kinesitherapie is daarom essentieel om na de bevalling de bekkenbodemspieren te versterken en de controle over de blaas te herwinnen. Toch kan je nooit uitsluiten dat het probleem vroeg of laat weer opduikt. Dat kan Annick (47) beamen.

"Mijn kinderen zijn vandaag 15 en 18 jaar oud. Na de bevalling heb ik nooit last gehad van urineverlies. Ik ben dan ook telkens naar de kine geweest voor oefeningen om mijn verzwakte bekkenbodemspieren te verstevigen. En dat hielp zeer goed. Een viertal jaar geleden, ik was toen 43, merkte ik echter dat ik geregeld wat urine verloor. Niet veel, en enkel tijdens het sporten."

Wat heb je dan gedaan?

"Op aanraden van mijn gynaecoloog heb ik eerst de trainingen bij de kinesist hervat. Met succes. Wanneer ik geen al te zware of langdurige fysieke inspanningen deed, bleef ik droog. Maar als het intensiever werd – ik ga 3 tot 4 keer per week lopen – dan kon ik mijn bekkenbodemspier niet meer aanspannen en kwam ik met een natte broek thuis. Dat was behoorlijk gênant. En nee, maandverband was echt geen optie."

Ben je meteen naar de uroloog gestapt?

"Nee, naar mijn gynaecoloog. Gelukkig zag zij snel in dat ik met een urologisch probleem zat en heeft ze me doorverwezen naar het Urologisch Centrum. Ze wist dat er bepaalde behandelingen bestonden die ongewenst urineverlies mits een kleine ingreep konden verhelpen."

De uroloog raadde een TVT-operatie aan?

"De gynaecoloog had voorgesteld een kunststofbandje te laten aanbrengen om de blaas te ondersteunen. Ze had ook van bulkinjecties gesproken, maar bij het Urologisch Centrum hebben ze me uitgelegd dat dergelijke inspuitingen in België nog niet worden uitgevoerd. Het werd dus inderdaad een TVT-operatie (Tension-free Vaginal Tape, het bandje wordt via de vaginavoorwand onder de plasbuis achter het schaambeen aangebracht, nvdr)."

Had je er schrik voor?

"Dat viel best mee. Ik was zenuwachtiger voor de verdoving omdat ik tot dan toe nog nooit was geopereerd. Maar de dokter heeft me gerustgesteld en zei dat ik niets van de narcose zou ondervinden. En hij had gelijk. De operatie is al even vlot en pijnloos verlopen. Ik voelde me nadien natuurlijk wel wat slap. Daarom houden ze je ook een nachtje in het ziekenhuis. Pas als je opnieuw zelfstandig kan plassen tot de blaas helemaal leeg is, mag je naar huis."

Mocht je daarna alles doen?

"Geleidelijk aan. De eerste twee weken ben ik niet gaan werken en mocht ik geen zware voorwerpen heffen. Je voelt tijdens die revalidatieperiode ook een lichte druk onderaan en huishoudelijke taken gaan sowieso moeilijk. Ik heb het advies dus strikt opgevolgd en het rustig aan gedaan. De revalidatie verliep echter zo goed dat ik na amper een maand zelfs mee op skivakantie ben gegaan. Ik was wel bang om te vallen, maar heb er uiteindelijk geen last van gehad. Toen ik daarna op controle ben geweest, zat het bandje nog keurig op zijn plaats. Littekens? Nee, twee kleine sneetjes aan de lies. Daar zie je echt niks van."

Ben je blij dat je je hebt laten opereren?

"Zonder enige twijfel. Ik ben vooral opgelucht dat ik weer voluit en vrij kan sporten. En ik had dan nog niet eens zoveel last van urineverlies… Maar om nu al speciale verbanden of broekjes te moeten beginnen dragen zoals mijn moeder van 70 jaar… Nee, dat zag ik niet zitten. Op mijn leeftijd wil je nog met een gewone slip kunnen rondlopen. Toch?"

HET VERHAAL VAN KAROLIEN

"Het is de hemel op aarde"

"Je kan je niet voorstellen hoeveel vrouwen met ongewenst urineverlies te kampen hebben, en daar niks aan doen. Gewoon omdat ze niet weten dat er een simpele oplossing bestaat of schrik hebben van een operatie", zegt Karolien die zelf na een lichte ingreep van haar probleem verlost was. "Het voelde voor mij als de hemel op aarde. Had ik dat geweten…"

Karolien kreeg 22 jaar geleden na de bevalling van haar tweede zoon te maken met ongewenst urineverlies. "Op aanraden van mijn toenmalige uroloog ben ik naar de kinesist gegaan voor oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te verstevigen. Tevergeefs. Het probleem ging niet weg."

Welke impact had ongewenst urineverlies op jouw leven?

"Een grote impact. Ik kon niet meer sporten en ook bij het hoesten of niezen kwam er altijd wat urine vrij. Mijn hooikoorts maakte dat nog erger. Ik ben uiteindelijk daarom gestopt met sport. Tijdens het werk – ik ben zelfstandig kapster – moest ik me bovendien regelmatig opfrissen. Geloof me, dat was niet prettig en zeker niet comfortabel."

Waarom heb je je niet meteen laten opereren?

"Ik dacht dat het zou overgaan met oefeningen en ben sowieso niet iemand die zich vlug laat opereren. Maar als je op den duur dag en nacht verbanden moet dragen, en je constant met dat onaangenaam gevoel leeft, begin je na te denken."

Hoe ben je bij het Urologisch Centrum terechtgekomen?

"Door mijn kinesist. Toen die merkte dat zelfs een behandeling met gespecialiseerde apparatuur niets meer uithaalde en het ongewenst urineverlies aanhield, heeft zij me aangeraden een tweede opinie te vragen bij het Urologisch Centrum in Brugge. Zo ben ik terechtgekomen bij dokter D'hulst."

Wat hield zijn aanpak in?

"Hij heeft me grondig onderzocht en vastgesteld dat er wel degelijk een probleem was dat niet met kinesitherapie kon worden opgelost. Alleen al dat te horen krijgen, was voor mij een opluchting. Zelfs al moest ik onder het mes, het maakte voor mij niets uit. Ik was echt wanhopig, want ik dacht dat ik het me allemaal inbeeldde. De ingreep was een TOT-operatie, en die werd met succes uitgevoerd."

Hoe is de operatie verlopen?

"Zeer goed. Ik heb er geen last van gehad, niet tijdens de ingreep en niet erna. Een beetje spierpijn, maar dat komt door de houding waarin je op de operatietafel ligt. En toen ik na een nachtje het ziekenhuis mocht verlaten, heb ik zes weken geen zware dingen mogen heffen. Da's alles. Ik heb zelfs geen pijnstillers moeten nemen."

Ben je daarna nog op controle geweest?

"Ja, na vier weken en alles bleek in orde. Ik herstelde goed en mocht terug beginnen werken in het kapsalon. Mijn ongewenst urineverlies was volledig weg – zelfs niezen met een volle blaas kon weer. Heerlijk. Echt de hemel op aarde, en dat zeg ik nu ook tegen mijn klanten. Als je vier weken sluit, dan vragen ze zich natuurlijk af wat er met je aan de hand is. Ik heb toen heel eerlijk en open over mijn probleem verteld, en je kan je niet voorstellen hoeveel vrouwen dan toegeven dat ze ook last hebben van ongewenst urineverlies. Ik ben dus lang niet de enige. Daarom vind ik het goed dat ik mijn verhaal hier kan brengen, hen kan geruststellen en hopelijk ervan overtuigen dat het ongemak van een operatie absoluut niet opweegt tegen het comfort en de levenskwaliteit die je ervoor in de plaats krijgt."